«Ποτέ οἱ προγονοί μας δέν ὀνομάζονταν Βυζαντινοί. Ποτέ ἡ πατρίδα μας δέν ὀνομάζονταν Βυζάντιο. Οἱ ὀνομασίες αὐτές εἶναι δοτές, ἐπικράτησαν μόλις τούς τελευταίους δύο αἰῶνες, καί χρησιμοποιήθηκαν λόγῳ πολιτικῆς δολιότητας καί ἐξαπάτησης. Προκαλοῦν μείζονα στρέβλωση καί παραχάραξη τῆς ἱστορίας μας, ἐνῶ μᾶς ὁδηγοῦν σέ ἐσωτερική ἀστάθεια καί ἀδυναμία καί ὑπονομεύουν τήν πορεία καί τό μέλλον μας. Ὀφείλομε πρός τούς προγόνους μας, πρός τά παιδιά μας καί πρός τίς ἑπόμενες γενιές νά μάθομε τήν ἀλήθεια, νά τήν ἀποκαταστήσομε καί νά ἀνοίξομε μέ αὐτοπεποίθηση καί δυναμισμό τόν βηματισμό μας πρός τίς νέες προοπτικές καί δυνατότητες πού μᾶς δίνει ἡ πραγματική μας ταυτότητα.»

(Ιωάννης Νεονάκης, «Οἰκουμενική Ρωμανία», 2019)

Η Νέα Δεξιά θα θέσει για πρώτη φορά σε πολιτικό επίπεδο το ζήτημα της επίλυσης του προβλήματος της συλλογικής μας ταυτότητας, διότι η κρίση ταυτότητας του Ελληνισμού είναι βασικό αίτιο της προϊούσης παρακμής του. Η επίθεση στην ιστορική συνείδηση και αυτοαντίληψη των Ελλήνων ως ενιαίας και αδιάσπαστης συλλογικότητας από τα βάθη της αρχαιότητας μέχρι σήμερα σκοπό έχει την κατάλυση της συνοχής του Ελληνισμού ως συλλογικού υποκειμένου αναγόμενου στο παρελθόν και το μέλλον. Η επίθεση αυτή, που αρχικώς χρηματοδοτήθηκε από το εξωτερικό και κατόπιν απέκτησε όχι μόνον έμμισθους πράκτορες, αλλά και άμισθους «σταυροφόρους» με φανατική διάθεση, είχε τρεις σαφείς στόχους: α) την απόκρυψη των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, β) την ηθική μείωση της αυτοκρατορικής (βυζαντινής) περιόδου με απώτερο σκοπό την καταρράκωση του ορθοδόξου θρησκευτικού αισθήματος και της θρησκευτικής ιστορίας που ήταν εξέχουσα κατά την διάρκειά της, καθώς και την συσκότιση των έργων των Πατέρων της Εκκλησίας, και γ) την υπονόμευση ελληνικής Επανάστασης του 1821 ως αποτυχημένης και την συστηματική σπίλωση των ηρώων της. Η μέθοδος ήταν απλή: εάν δεν υπήρχε Ελληνισμός από την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου μέχρι το 1821, τότε αποδεικνύεται ότι είμαστε ένα κατασκευασμένο έθνος. Εάν δεν υπήρξαν ήρωες της Επανάστασης, τότε η επανάσταση δεν ήταν αληθινή, αλλά υποκινούμενη από Μ. Δυνάμεις εξέγερση με δέλεαρ  υλικά κέρδη («υποσχέθηκαν στους ραγιάδες τα χωράφια των Τούρκων»)! Τελικός σκοπός ήταν η απαξίωση της μοναδικής και ενοχλητικά πλούσιας ταυτότητάς μας, ώστε να μην έχουμε κίνητρο να υπεραμυνθούμε αυτής. Επομένως, η βασική μέθοδος άμυνας και θεραπείας του προβλήματος που προτείνουμε είναι η ανάδειξη της άγνωστης αρχαίας ιστορίας του Ελληνισμού πριν την πασίγνωστη κλασική περίοδο, και η υπεράσπιση της επί τούτου παραμερισμένης και κατασυκοφαντημένης αυτοκρατορικής περιόδου που συνδέει την Αρχαιότητα με τον νεότερο και σύγχρονο Ελληνισμό. Ως εκ τούτου, η Νέα Δεξιά:

1. Θα προωθήσει την αποδοχή από το ελληνικό κράτος και την κοινωνία των Ελλήνων πολιτών της χιλιόχρονης αυτοκρατορικής («βυζαντινής») κληρονομιάς του, ενέργεια που αυτομάτως ενέχει την ανάληψη ευθύνης για τις τύχες των πληθυσμών εκτός της ελληνικής επικράτειας από την Ρουμανία μέχρι την Συρία.
2. Θα προβεί στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας όχι μόνον εντός της Ελλάδος, αλλά και στις ιστοριογραφίες και τις συνειδήσεις των γειτονικών λαών. Μόνον όταν επιβληθεί η ιστορική αλήθεια και εκτός Ελλάδος θα παύσει κάθε αμφισβήτηση της ελληνικής συλλογικής ταυτότητας και των επιτευγμάτων της και στο εσωτερικό.
3. Θα επιβάλει την οπτική αποκατάσταση της Ιστορίας, των ιστορικών πρωταγωνιστικών προσώπων της (ηρώων, σοφών και αγίων κτλ.), καθώς και των εκάστοτε εθνικών και θρησκευτικών συμβόλων στην δημόσια αρχιτεκτονική, τον πολιτισμό και τις τέχνες. 
4. Θα επιβάλει την καταδίκη της μνήμης (damnatio memoriae) εις βάρος της Αριστεράς και του ΚΚΕ και την αποκαθήλωση των συμβόλων και σημάτων της (άδειασμα των μουσείων από τα δημιουργήματά της, αφαίρεση προτομών από δημόσιους χώρους, μεταβολή ονομασιών οδών, πλατειών κτλ.).
5. Θα δώσει έμφαση στην αναμόρφωση της πρωτεύουσας με κριτήριο την ιστορικοπολιτιστική της αξία, διότι η απαξίωση της Ιστορίας του Ελληνισμού ξεκινά από την Αθήνα. Θα προσδώσουμε κύρος και κάλλος στην σύγχρονη πρωτεύουσα του Ελληνισμού, πράγμα που με την σειρά του θα προσδώσει κύρος στην Χώρα μέσα από αναβαθμισμένα έργα και μνημεία.
6. Θα εγκαινιάσει όμως και την ανάσταση ιστορικών πόλεων (Θεσσαλονίκης, Θήβας, Σπάρτης κλπ.) από την λήθη, στην οποία τίς οδήγησε η δημογραφική κατάρρευση και ο οικονομικός μαρασμός που προκαλεί η ακαταμάχητη έλξη της πρωτεύουσας Αθήνας.
7. Θα αναδείξει την μακραίωνη ταυτότητα των ελληνικών πόλεων και οικισμών μέσα από έργα και μνημεία που θα προκαλούν πραγματικό θαυμασμό και δέος στον επισκέπτη. Κάθε πόλη θα αποκτήσει χαρακτηριστικό κέντρο, και θα ντυθεί την ιδιαίτερη πολιτιστική της ταυτότητα που τής στέρησε ο τουρκικός ζυγός, η πενία και αδιαφορία του νεότερου και σύγχρονου ελληνικού κράτους, η μεταπολεμική άναρχη δόμηση και ο επιπόλαιος μοντερνισμός, μέσα από την εφαρμογή σύγχρονων αρχιτεκτονικών λύσεων που θα ενσωματώνουν υπενθύμιση του παρελθόντος, αλλά θα κοιτούν με αξιώσεις και το τεχνολογικό όραμα του μέλλοντος.
8. Θα παρέμβει καίρια και διορθωτικά στα μεγάλα μνημεία του Ελληνισμού. Π.χ. το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, είναι ένα τίμιο, λιτό έργο, πλην όμως εξαιρετικά ελλιπές. Η απεικόνιση ενός νεκρού Αρχαίου πολεμιστή της Κλασικής περιόδου εκφράζει την ενσωμάτωση της Αρχαίας κληρονομιάς, οι δε αναθηματικές επιγραφές αναφέρονται σε πλείστες μάχες του Έθνους κατά την Νεότερη Ιστορία του, χωρίς αναφορά όμως στον Μεσαιωνικό Ελληνισμό. Επειδή όμως η σημαντικότερη περίοδος στην πορεία ενός έθνους είναι αυτή της ίδιας του της διαμόρφωσης, πρέπει να προστεθούν αναφορές στις ελληνικές μάχες από την Εποχή του Χαλκού (Καρία[1], Λυκία[2], Τρωάς[3][4], Παμφυλία[5], Αίγυπτος ποταμός (Νείλος)[6]) και φυσικά της ελληνορωμαϊκής Αυτοκρατορικής περιόδου του (Δαράς[7], Ταγίναι[8], Νινευί[9], Ιερομύαξ[10], Αλεξάνδρεια[11], Κωνσταντινούπολη[12], Αμόριο [13], Χάνδαξ[14], Δορύστολον[15], Κλειδί[16], Ματζικέρτ[17], Δυρράχιον[18], Σίρμιον [19], Μυριοκέφαλο[20] Πελαγονία[21]).

[1] Με ορμητήριο την Ρόδο, κυρίως τον Ιάλυσσο, μετά την πτώση της Κνωσσού οι Έλληνες κατέλαβαν την παραλιακή ζώνη της Καρίας που τήν ήλεγχαν Μινωικές δυναστείες (1400-1370 π.Χ.).

[2] Κατάληψη παραλιακών εδαφών και ιδίως της περιοχής της Μιλήτου. Τεκμαίρεται από το πλήθος των μυκηναϊκών τάφων, ενώ τα γεγονότα αντικατοπτρίζονται στον μύθο του Βελλεροφόντη (1350-1300 π.Χ.).

[3] Σύμπραξη με τους Χετταίους κατά του Λουβιακού κράτους Αρζάβα, βάσει Χεττιτικών αρχείων (1336 π.Χ.),

[4] Διενέξεις μεταξύ Ιλίου και Αχαιών επί δεκαετίες, με επιμέρους Χεττιτικές επεμβάσεις βάσει Χεττιτικών αρχείων. Άλωσις Ιλίου περί το 1185 π.Χ.

[5] Παμφυλία: Επιχειρήσεις κατά των Χετταίων βάσει Χεττιτικών αρχείων (1230 π.Χ.).

[6] Συμμετοχή στην επίθεση των Λαών της Θάλασσας επί Ραμσή ΙΙΙ στην Αίγυπτο βάσει αιγυπτιακών αρχείων και μνημείων (1180-1170 π.Χ.).

[7] Μια πολλά υποσχόμενη νίκη (η πρώτη του Βελισάριου) εναντίον των Περσών (530 μ.Χ.).

[8] Μεγάλη νίκη των Ρωμιών υπό τον πρωτοβεστιάριο Ναρσή και θάνατος του βασιλιά των Οστρογότθων Τωτίλα (552 μ.Χ.).

[9]  Αποφασιστική νίκη του Ηρακλείου που έδωσε τέλος στον πόλεμο με την Περσία (627 μ.Χ.).

[10] Ιστορική ήττα από τους Άραβες που οδήγησε στην οριστική απώλεια της Συρίας (636 μ.Χ.).

[11] Κατάκτηση της Αλεξάνδρειας και της Αιγύπτου από τους Άραβες (641 μ.Χ.).

[12] Ανεπιτυχής και ολέθρια για τους Άραβες πολιορκία της Κωνσταντινούπολης (717-718 μ.Χ.) και σωτηρία της Ευρώπης από την αραβική εξάπλωση. Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους και διάλυση της Αυτοκρατορίας (1024 μ.Χ.). Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς Τούρκους και οριστική κατάλυση της Αυτοκρατορίας (1453 μ.Χ.).

[13] Οι Άραβες άλωσαν το Αμόριο, ένα γεγονός που συγκλόνισε την Αυτοκρατορία (838 μ.Χ.).

[14] Ο Νικηφόρος Φωκάς ανακατέλαβε την Κρήτη από τους Άραβες (961 μ.Χ.).

[15] Οι Ρωμιοί υπό τον Τσιμισκή πολιόρκησαν και τελικά εκπόρθησαν το φρούριο (971 μ.Χ.)

[16] Μεγάλη νίκη των Ρωμιών που έφερε την τελική επικράτηση επί των Βουλγάρων (1014 μ.Χ.).

[17] Καταστρεπτική ήττα από τους Σελτζούκους Τούρκους με ολέθριες συνέπειες για τον Ελληνισμό ιδίως της Ανατολίας (1071 μ.Χ.).

[18] Νίκη των Νορμανδών και κατάκτηση του μεγαλύτερου μέρους της Βορείου Ελλάδος (1081 μ.Χ.).

[19] Αποφασιστική νίκη των Ρωμιών εναντίον των Μαγυάρων (1167 μ.Χ.).

[20] Οδυνηρή ήττα των Ρωμιών από τους Σελτζούκους (1176 μ.Χ.).

[21] Ρωμαϊκή νίκη που συνετέλεσε στην αναγέννηση της Αυτοκρατορίας μετά την άλωση του 1204 (1259 μ.Χ.).