Σαν σήμερα ξεκίνησε η επιχείρηση “Ζαφέρ” (Νίκη), γνωστή σε μας ως Αττίλας ΙΙ.
Οι Τούρκοι εισβολείς παραβιάζοντας πάλι την εκεχειρία επεξέτειναν τα κατεχόμενα από αυτούς εδάφη από το 8% στο 38% της Κύπρου. Από τις 24/7/74 την χώρα κυβερνούσε ήδη ο Κ. Καραμανλής. Οι μαχητές της Κύπρου αφέθηκαν μόνοι και πάλι σε έναν άνισο αγώνα.
Η Ελληνική Δημοκρατία δεν έριξε ούτε ντουφεκιά από τον Έβρο ως το Καστελόριζο.
Το “Η Κύπρος κείται μακράν” όχι μόνο ειπώθηκε αλλά κυρίως έγινε πράξη ή μάλλον επαίσχυντη παράλειψη. Εάν το Έθνος πολεμούσε σύσσωμο σε όλο το εύρος της ελληνοτουρκικής μεθορίου, του Αιγαίου και της Κύπρου, αυτό που έτρεμαν οι Τούρκοι, ίσως σήμερα μιλούσαμε με άλλα δεδομένα. Όταν ο εχθρός πατάει ελληνική γη, πολεμάς.
Δεν υπάρχει ανάλογη ντροπή στην Ιστορία μας. Γελοιωδέστεροι όλων όσοι τολμούν σήμερα να δικαιολογήσουν την κατάπτυστη αδράνεια της ψευτοελίτ που νοιαζόταν μόνο για την πάρτη της, που εγκατέλειψε μόνους τους μαχητές της ΕΛΔΥΚ, της ΕΦ και της Ά’ Μοίρας Καταδρομών.
Η Ιστορία της περιόδου δεν γράφτηκε ακόμη. Όταν τελειώσει η συγγραφή της, κάποιοι θα πάρουν την θέση τους πλάι στον Μπονάνο, τον Αραπάκη και τους λοιπούς, που γλύτωσαν τα 6 μέτρα αλλά όχι την ατίμωση. Αν η Κύπρος ήταν κοντά για τον Κίμωνα με τα κουπιά και τα πανιά, είναι δίπλα μας με τα σύγχρονα μαχητικά αεροπλάνα και τα πολεμικά μας πλοία.
Το καθήκον μας δεν αλλάζει και δεν θα κουραστούμε ποτέ Απελευθέρωση, η μόνη βιώσιμη λύση. Κύπρος Ελεύθερη, Ενιαία, Ελληνική!