ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ – ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

1.Αιτιολόγηση/Δικαιολογητική βάση:
Η γλώσσα ορίζει την ποιότητα της σκέψης των Ελλήνων και την ικανότητα κατανόησης του κόσμου και επίλυσης προβλημάτων, και αποτελεί κύριο εργαλείο επικοινωνίας, βασικό φορέα ενός ανώτερου πολιτισμού, συντελεστής υποκειμενοποίησης του πληθυσμού από κατοίκους Ελλάδος σε αληθινούς Έλληνες και ως εκ τούτου συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων λαών. Ως εκ τούτου, η ελληνική, ως δισχιλιετής ιστορική γλώσσα με μοναδική αίγλη παγκόσμιας εμβέλειας ιδίως στον χριστιανικό κόσμο (καθ’ ό,τι μεταξύ άλλων η πρωτότυπη Αγία Γραφή έχει γραφεί στην γλώσσα αυτή), δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε χρησιμοθηρικές επεμβάσεις ή να καθίσταται αντικείμενο ιδεολογικού/πολιτικού παιγνίου. Εν τούτοις, τις τελευταίες δεκαετίες η καθομιλουμένη εκπίπτει μαζί με όλα τα υπόλοιπα μεγέθη του Ελληνισμού, οι λόγιοι που τήν υπηρετούν μειώνονται σε αριθμό και ποιότητα, ενώ κάθε μέρα χάνει την μάχη έναντι της αγγλικής lingua franca της εποχής, η οποία με όχημα τον παγκόσμιο ιστό και το γεγονός ότι έχει την ακαδημαϊκή, επιστημονική και καλλιτεχνική πρωτιά, σαρώνει τα μυαλά των νέων Ελλήνων. Τα δεδομένα αυτά προστάζουν την αναμόχλευση του γλωσσικού ζητήματος με σκοπό την προστασία της ελληνικής γλώσσας μέσα από την αναμόρφωσή της και κατόπιν την επιθετική διάδοση και επανενεργοποίησή της στην Ελλάδα και το εγγύς εξωτερικό.

2.Αναμόρφωση της Γραμματικής και του Συντακτικού της νεοελληνικής γλώσσας
Η γλώσσα δεν επιβάλλεται εκ των άνωθεν. Οπότε βάσει των κατωτέρω προτάσεων/παρεμβάσεων θέλουμε ο καθείς να επιτρέπεται να ευρίσκει το δικό του ύφος με διδασκάλους τους συγγραφείς που δεν ακολουθούν τους επαγγελματίες γλωσσολόγους. Καθαρόαιμη καθαρεύουσα και αρχαία δεν μπορούν να εφαρμοστούν, διότι ο λόγος θα φαίνεται ψευδής και πομπώδης. Προτιμοτέρα είναι μία μεικτή γλώσσα προσωπικής επιλογής. Το σημαντικό για τον καθένα είναι να οικοδομήσει μία δική του γραφή ώστε, και ανωνύμως να γράψει, να αναγνωρίζεται πάντα.
α. Να ακολουθείται η πλέον συντηρητική ορθογραφία στην κλίση των ρημάτων και των ονομάτων.
β. Να αποφεύγονται οι ορθογραφικοί νεοτερισμοί, όπως τρένο, αβγό, καβγάς, κτήριο κτλ..
γ. Να μην ακρωτηριάζονται οι λέξεις όπως αυτό συνηθίζεται στον προφορικό λόγο, αλλά: ό Πλάτων –> τού Πλάτωνος, ο Σωκράτης –> του Σωκράτους, μέρα –> ημέρα, πουκάμισο –> υποκάμισο, σώβρακο –> εσώβρακο, παντρεύομαι –> υπανδρεύομαι, βαφτίσια  –> βάπτιση.
δ. Τήρηση τής συλλαβικής ή χρονικής αυξήσεως στα ρήματα (εξετάζω –> εξήτασα, εγείρω –> ήγειρα, υποβάλλω –> υπέβαλα).
ε. Στην αιτιατική να μην αφαιρείται ποτέ το τελικό [ν] στο άρθρο, πλην αν ακολουθεί ένρινο σύμφωνο: το Θεό –> τον Θεό, το ράφτη –> τον ράφτη.
στ. Η γενική των τριτοκλίτων να είναι καταλήγει πάντοτε σε -έως: της πόλης –> της πόλεως, της κυβέρνησης –> της κυβερνήσεως.
ζ. Ό τόνος πρέπει να κατεβαίνει στην γενική, και στα ονόματα άλλα και στα επίθετα, διότι η μουσικότητα της γλώσσας εξαρτάται από την κινητικότητα του τόνου και την κλίση όλων των λέξεων.
η. Aπέλαση των αγγλικών ορολογιών από κάθε κρατικό έγγραφο ή προφορική ανακοίνωση.
θ. Λειτουργία τού –εξαγγελθέντος και στο παρελθόν– γλωσσικού τελωνείου για τους ξενόφερτους όρους. Οι ξένες λέξεις πρέπει κατά το δυνατόν να εξελληνίζονται και να λαμβάνουν ελληνική ταυτότητα για να τους επιτραπεί να εισέλθουν στην ελληνική γραφή, δηλαδή πρέπει να κλίνονται: ντρόουν –> δρόνος, τα ταξί –> τα ταξιά, του Άμστερνταμ –> Αμστελόδαμου.
ι. Να απαλειφθούν ρηματικοί τύποι λήγοντες σε [–όντουσαν] (χτυπιόντουσαν, βαριόντουσαν κτλ.) και παρατατικοί τρίτου ενικού σε [–γε] (μίλαγε, πέταγε, χάλαγε κτλ.) ή τρίτου ενικού [-ούνταν] (κινούνταν, επιτίθονταν κλ.).
ια. Προστασία του αττικού αναδιπλασιασμού στις μετοχές παθητικής φωνής (προδιαγεγραμμένη, πεπατημένη, προβεβλημένα κτλ.).
ιβ. Καταπολέμηση της απλογραφής που προωθείται από την κυρίαρχη γλωσσολογία.
ιγ. Επαναφορά της μετατροπής του βραχέος [ο] σε μακρό [ω] στον συγκριτικό και υπερθετικό βαθμό των επιθέτων (παραθετικών), όπου η προσωδία το απαιτεί: σοφότερος –> σοφώτερος, αγιότατος –> αγιώτατος.
ιδ. Τονισμός των αντωνυμιών όταν έχουν θέση αντικειμένου στην πρόταση ώστε να διακρίνονται από τα ατόνιστα άρθρα.
ιε. Διαχωρισμός των λέξεων ώστε να κατανοούμε καλύτερα την σημασία, την λειτουργία και την προέλευσή τους: Άλλωστε –> Άλλως τε, Ειδάλλως –> Ει δ’  άλλως, Εξάλλου –> Εξ άλλου.
ιστ. Προσοχή στην διδασκαλία της γλώσσας εντός του εκπαιδευτικού συστήματος ώστε να αποφεύγεται η αγγλική διείσδυση: στην ορθή γραφή του τελικού σίγμα [ς] ώστε να μην μοιάζει με το αγγλικό [s], στην αποφυγή της χρήσης του αγγλικού ερωτηματικού [?] αντί για το ορθό [;].
ιζ. Επανασύνταξη του λεξικού της Ακαδημίας Αθηνών με βάση τις ανωτέρω διορθωτικές παρεμβάσεις.
ιη. Διάκριση της υποτακτικής έγκλισης από την οριστική με χρήση της υπογεγραμμένης (βλ. καταλήξεις σε ᾳ, ῃ και ῳ).
ιθ. Απλή διδασκαλία της δοτικής ώστε ο μαθητής να κατανοεί εκφράσεις όπως «δόξα τω Θεώ», το «εν τάξει» (ἑν τάξει) ή το «τοις μετρητοίς».
κ. Εξορθολογισμός των κανόνων του υποθετικού λόγου.

3.Μερική επαναφορά διδασκαλίας του πολυτονικού
α. Το ιστορικό προηγούμενο υπάρχει: Η Γαλλική Ακαδημία το 1987 κατήργησε τις τονικές μεταβολές πού η ίδια είχε εισηγηθεί δώδεκα χρόνια πριν. Το πολυτονικό μαθαίνεται σχετικά γρήγορα, ενώ χάρη στην τεχνολογική επανάσταση μπορεί κάποιος να πολυτονίζει αυτόματα με την χρήση προγράμματος που πολυτονίζει οιοδήποτε κείμενο. Από την πολυτονική γραφή οπωσδήποτε πρέπει να επαναφερθεί η χρήση της βαρείας, της υπογεγραμμένης και της δασείας ακόμη και στο αρχικό [ρ], ει δ’ άλλως επέρχεται ακατανοησία δασύνσεως (ἀφ-αἵμαξη, ἀνθ-ὑπολοχαγός), διότι είναι απαραίτητες παρεμβάσεις για την ιστορική συνέχεια και κατανόηση της γλώσσας, είτε γράφει κανείς δημοτική, καθαρεύουσα, αρχαία ή ιδιόμορφα.
β. Υποχρεωτική έκδοση των βιβλίων σε πολυτονικό, αλλά όχι υποχρεωτική χρήση του από τους μαθητές. Τα επίσημα βιβλία και κείμενα θα είναι πολυτονισμένα, αλλά οι μαθητές θα γράφουν μόνον εάν θέλουν με πολυτονικό.

4.Ελληνική γλώσσα στο σχολείο (βιβλία κτλ.)
Έκδοση νέων βιβλίων γραμματικής και συντακτικού προς διανομή στα ελληνικά σχολεία.

5.Προστασία της γλώσσας στα ΜΜΕ
Η ελληνική γλώσσα κυριολεκτικά υποφέρει στα χέρια των ανθρώπων των μέσων μαζικής επικοινωνίας.

6.Προστασία της ελληνοφωνίας του Αποδήμου Ελληνισμού
Η απώλεια της χρήσης της ελληνικής γλώσσας είναι το πρώτο και κυριότερο βήμα λίγο πριν την απώλεια της ελληνικής ψυχής. Επομένως, το ελληνικό κράτος πρέπει να αφιερώσει σημαντικά κονδύλια στην διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στους ομογενείς μας και όσους αλλοδαπούς επιθυμούν να μάθουν την ελληνική γλώσσα. Επίσης μπορεί να αναπτυχθεί για την διάδοση της διαχρονικής ελληνικής ειδικό ψυχαγωγικό λογισμικό.

7.Επιθετική προώθηση της ελληνικής γλώσσας στα κράτη της Χερσονήσου του Αίμου και της Μ. Ανατολής
α. Η διάδοση της ελληνικής γλώσσας και η καθιέρωσή της ως καθομιλουμένη στο κράτος της Αλβανίας, των Σκοπίων και της Βουλγαρίας είναι βασικός όρος για την επιβίωση του Ελληνισμού. Οι αλλοδαποί πολίτες των χωρών αυτών που έχουν μεταναστεύσει στην Χώρα μας μπορούν να γίνουν γέφυρα για την προώθηση αυτού του σχεδίου αντί να λειτουργούν υπονομευτικά εντός της Ελλάδας. Οι ελληνικές επιχειρήσεις που λειτουργούν στις χώρες αυτές επίσης μπορούν να “επιστρατευθούν” για τις ανάγκες του σκοπού αυτού.
β. Η διάδοση της ελληνικής γλώσσας στην Ανατολία και στο Λεβάντε, και στα μέρη όπου υφίστανται τα Πατριαρχεία είναι βασικός όρος για την συνέχιση της ύπαρξης του Ελληνισμού στις περιοχές αυτές. Για ευνόητους λόγους βάρος πρέπει να δοθεί στην ελληνική της Βίβλου, και να τονισθεί η ομοιότητα της προφοράς με την σημερινή.

8.Προστασία της γλώσσας στις επιστήμες και τις τέχνες.
Η Ελλάς έχει πάψει να πρωτοπορεί σε παγκόσμια κλίμακα στην εξέλιξη και την πρόοδο των επιστημών και των τεχνών με αποτέλεσμα όλοι οι νέοι όροι να πλάθονται από την αγγλική. Μέχρι την επαναφορά του Ελληνισμού στην δημιουργική πρωτοπορία η μόνη άμυνα σε αυτή την ασταμάτητη εισροή είναι η λειτουργία του ανωτέρω μηχανισμού – γλωσσικού τελωνείου για τον εξελληνισμό των νέων επιστημονικών και τεχνικών όρων.

9.Εκστρατεία απόκτησης προνομίου υπέρ της ελληνικής γλώσσας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Επειδή η ελληνική γλώσσα κατέχει εξέχουσα σημασία στην διαμόρφωση του δυτικού και ευρωπαϊκού πολιτισμού, ενώ αναγνωρίζεται ως μητέρα της λατινικής, είναι δυνατό να θεμελιωθεί μια προνομιακή μεταχείρισή της εντός της Ε.Ε. (τρίτη γλώσσα εργασίας;), μολονότι οι ομιλούντες αυτήν είναι μειοψηφικοί σε αριθμό εντός του ευρωπαικού χώρου.