Μια ηλικιωμένη σε ένδεια, μια άθλια των ημερών μας, ορμώμενη από πείνα μπήκε σε πειρασμό να κλέψει δυο τρόφιμα από το Lidl, το οποίο δεν έδειξε το παραμικρό ίχνος συμπάθειας κι ενσυναίσθησης προς την αναξιοπαθούσα γυναίκα. Καμιά διάθεση συμβιβασμού, αν και πολλοί παρόντες πελάτες είχαν προσφερθεί να καλύψουν το ποσό, το ίδιο και οι αστυνομικοί που εκλήθησαν, ζήτησαν να αποσυρθεί η μήνυση και να λήξει το επεισόδιο για να μην τραβολογιέται η γυναίκα στα δικαστήρια και υποστεί επιπλέον ψυχικό, ηθικό, και οικονομικό κόστος. Η προτεσταντική γερμανική ηθική όμως, ως άτεγκτος, απάνθρωπος Ιαβέρης, δεν έδειξε καμία διάθεση συμβιβασμού: οι νόμοι είναι νόμοι κι εφαρμόζονται απαρέγκλιτα. Κι όμως στην ελληνική Έννομη τάξη υπάρχει το άρθρο 377 του Ποινικού Κώδικα που έχει προνοήσει για τέτοιες περιπτώσεις. Συγκεκριμένα αναφέρει πως:
«1. Αν η κλοπή ή η υπεξαίρεση έχει αντικείμενο πράγμα ευτελούς αξίας, τιμωρείται με χρηματική ποινή ή με φυλάκιση μέχρι έξι μηνών. Αν όμως η πράξη τελέστηκε από ανάγκη για άμεση χρήση ή ανάλωση του αντικειμένου της κλοπής ή υπεξαίρεσης, το δικαστήριο μπορεί να κρίνει την πράξη ατιμώρητη.2. Στις περιπτώσεις αυτού του άρθρου η ποινική δίωξη γίνεται μόνο ύστερα από έγκληση.»
Εκείνο που προβληματίζει ως επιστέγασμα του περιστατικού είναι πως υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε και νιώθουν αβοήθητοι. Άνθρωποι σε ανάγκη, που διαρκώς θα πληθαίνουν λόγω των αυξήσεων στην ενέργεια και στα καύσιμα που συμπαρασύρουν ανοδικά όλες τις τιμές βασικών αγαθών καθιστώντας τον βίο πολλών Ελλήνων αβίωτο εξαιτίας της αναποτελεσματικής κυβερνητικής πολιτικής.