1.  Η Ελλάδα διέρχεται μιας κρίσης, όμοια της οποίας δεν έχει γνωρίσει τουλάχιστον από το τέλος του Εμφυλίου, η οποία δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και θεσμική και λαμβάνει χώρα εν μέσω ευρύτερων γεωπολιτικών ανακατατάξεων στην περιοχή.
 
2.  Υπάρχει διαχρονικό έλλειμμα σχεδιασμού, στόχευσης, συνεννόησης όσο και συναίνεσης μεταξύ των πολιτικού κόσμου της χώρας.
 
3.  Η προαναφερθείσα κρίση αναδεικνύει τα πιο πάνω προβλήματα τα οποία δεν δημιουργήθηκαν τώρα αλλά προϋπήρχαν.
 
4.  Απουσία συνέχειας στην Εξωτερική Πολιτική της χώρας που φαίνεται όχι μόνο σε κάθε αλλαγή κυβέρνησης, αλλά πολλές φορές και μετά από ανασχηματισμούς.
 
5.  Απουσία Γεωπολιτικού – Γεωστρατηγικού Δόγματος βάσει του οποίου θα κινείται μεσο/μακροπρόθεσμα η χώρα στην παγκόσμια σκακιέρα.
 
6.  Απουσία θεσμικών οργάνων που μπορούν να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα της χώρας και διπλωματικά και επιχειρησιακά.
 
7.  Επανάπαυση στην συμμετοχή μας σε διεθνείς συμμαχίες/οργανισμούς (ΝΑΤΟ, Ε.Ε., Ο.Η.Ε. κτλ.) εις βάρος της δικής μας διπλωματικής και αμυντικής δραστηριότητας.
 
8.  Περιφρόνηση των υποχρεώσεών μας απέναντι στους Έλληνες του εξωτερικού και της διασποράς.
 
9.  Παθητική, φοβική αντιμετώπιση τόσο των απειλών όσο και των ευκαιριών που υπάρχουν στο δρόμο μας.

Η Νέα Δεξιά αντιλαμβάνεται την σπάνιας αξίας γεωγραφική θέση της Ελλάδας όχι ως άγος αλλά ως ευκαιρία. Κατ’ αυτή την έννοια η Ελλάδα οφείλει να την εκμεταλλευτεί και να παίξει το ρόλο που της ανήκει στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, της κεντρικής και ανατολικής Μεσογείου και της νοτιοανατολικής Ευρώπης. Οφείλει να είναι παράγοντας σταθερότητας αλλά και παραγωγός χώρα γεωπολιτικής.

Η Ελλάδα πρέπει να καταφέρει να ισορροπήσει τις όποιες υποχρεώσεις προκύπτουν από τις συμμαχίες της με τις δικές της Εθνικές προτεραιότητες, αντί να γίνεται πρακτικά εντολοδόχος του οποιουδήποτε κοιτάει να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα στην περιοχή, εν τέλει εις βάρος του Ελληνισμού.

Βασική πεποίθηση της Νέας Δεξιάς είναι ότι η Ελλάδα οφείλει να προσέξει και να προστατέψει τους Έλληνες οπουδήποτε στο πλανήτη, είτε είναι γηγενείς μειονότητες σε όμορες χώρες είτε Ελληνικές κοινότητες της διασποράς.

Ως σημαντικότερη προτεραιότητα όλων, όμως, η Νέα Δεξιά τοποθετεί την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία της Ελλάδας και του Ελληνισμού και οι όποιες σχέσεις αναπτύσσει με οποιαδήποτε άλλη χώρα και οργανισμό οφείλουν να μην είναι κατ’ οποιονδήποτε άμεσο ή έμμεσο τρόπο εις βάρος των δυο αυτών Αξιών.

1) ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟ – ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΔΟΓΜΑ

Είναι ανάγκη, επιτέλους, αυτή η χώρα να αποκτήσει ένα συμπαγές Γεωπολιτικό – Γεωστρατηγικό Δόγμα βάσει του οποίου θα κινείται στην παγκόσμια σκακιέρα.

Αυτό που απαιτείται να γίνει είναι όλες οι πολιτικές δυνάμεις (ή έστω η συντριπτική τους πλειοψηφία) και η κοινωνία, να έρθουν σε συνεννόηση, μέσω κάποιας μορφής κοινής διεξοδικής, ενδεχομένως και δημόσιας συζητήσεως. Τελικός σκοπός πρέπει να είναι μια όσο είναι δυνατόν ευρύτερης αποδοχής κοινή προοπτική όσον αφορά τον γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό μας ρόλο, τους Εθνικούς μας στόχους και γενικά και σε επιμέρους θέματα (π.χ. Βαλκάνια, ομογένεια κτλ.). Η αποκρυστάλλωση της εθνικής μας στοχεύσεως σε αυτό το Εθνικό Γεωπολιτικό – Γεωστρατηγικό Δόγμα, εν είδει μιας «Λευκής Βίβλου», θα πρέπει να έχει στους πρωτεύοντες αντικειμενικούς σκοπούς δεσμευτικό χαρακτήρα για όλες τις κυβερνήσεις.
Κάποια από τα βασικά ζητήματα/ερωτήματα στα οποία πρέπει να απαντά το Εθνικό Δόγμα, είναι:

• Ποιος θέλουμε να είναι ο ρόλος μας στα Βαλκάνια;
• Ποιος θέλουμε να είναι ο ρόλος μας σε Κεντρική & Ανατολική Μεσόγειο;
• Ποιος θέλουμε να είναι ο ρόλος μας στην Ευρώπη (και την Ε.Ε. και γενικά);
• Ποιος θέλουμε να είναι ο ρόλος μας στο Παγκόσμιο στερέωμα (διεθνείς οργανισμούς αλλά και σε διακρατικό επίπεδο);
• Ποια, επιτέλους, πρέπει να είναι η στάση μας απέναντι στα κομμάτια εκείνα του Ελληνισμού που δεν απελευθερώθηκαν; (Βόρειος Ήπειρος, Κατεχόμενα, Πόντος κτλ.)
• Ποιες ακριβώς θέλουμε να είναι οι σχέσεις μας με συγκεκριμένες χώρες/λαούς; (π.χ. Η.Π.Α., Κίνα, Ινδία, Ισραήλ, Παλαιστίνιοι κτλ.)
• Τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε για να πετύχουμε αυτούς τους στόχους που θέτουμε και σε ποιο βάθος χρόνου;
• Μέχρι ποιο σημείο είμαστε πρόθυμοι να φτάσουμε υπερασπιζόμενοι τα παραπάνω δηλ. το συμφέρον μας;

 
Η λίστα είναι ενδεικτική. Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα οφείλουν να είναι δεσμευτικές στις γενικές στοχεύσεις και περισσότερο ως ‘γενικές κατευθύνσεις’ στα πιο συγκεκριμένα. Άλλωστε οι συνθήκες συν τω χρόνω μπορεί να απαιτήσουν μικρές προσαρμογές. Αυτά, όμως, δεν είναι τα μόνα στοιχεία που μπορούν να βοηθήσουν την επιτυχία του εγχειρήματος:

• Το Εθνικό Γεωπολιτικό – Γεωστρατηγικό Δόγμα πρέπει να έχει βάθος τουλάχιστον 20ετίας και να αναθεωρείται μόνο με τις ίδιες διαδικασίες και συναίνεση με τις οποίες διαμορφώθηκε.
• Εγγυητής αυτού πρέπει να είναι ένας ισχυρός θεσμός όπως π.χ. ενός Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας με αυξημένες εξουσίες.
• Η θέση ενός «μονίμου» κοινής αποδοχής Υφυπουργό Εξωτερικών αυξημένης θητεία, αποτελεί επίσης μια συμπληρωματική εγγύηση.

 
Η επιτυχής ολοκλήρωση του Δόγματος δεν αποτελεί τον τελικό αντικειμενικό μας σκοπό. Είναι ένα εργαλείο το οποίο αν το χρησιμοποιήσουμε όπως πρέπει, δύναται να μας βοηθήσει στην χάραξη μιας σταθερής και αξιοπρεπούς πορείας στο συνεχώς μεταβαλλόμενο και γεμάτο προκλήσεις παγκόσμιο γεωπολιτικό στερέωμα. Για την πιστή τήρηση του ως άνω Δόγματος θα πρέπει να γίνουν εκείνες οι απαραίτητες ενέργειες που θα μας εξασφαλίσουν την τήρησή του. Αλλιώς, ελλοχεύει ο κίνδυνος να μεταμορφωθεί σε τίποτα περισσότερο από ένα απλό ευχολόγιο.

2) ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
Στα πλαίσια της υλοποίησης ενός Εθνικού Γεωπολιτικού – Γεωστρατηγικού Δόγματος είναι απαραίτητη η ύπαρξη ενός Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας ως θεσμικού οργάνου που θα επιβλέπει και θα συμμετέχει στην υλοποίηση του ως άνω Δόγματος όπως και εν γένει στην χάραξη της εξωτερικής πολιτικής και ενεργώντας ως το καθ’ ύλην αρμόδιο όργανο διαχείρισης κρίσεων.
Η σύνθεσή του θα απαρτίζεται από υπηρεσιακούς παράγοντες, διπλωμάτες, στρατιωτικούς και ειδικούς που στην πλειοψηφία τους θα έχουν συγκεκριμένη θητεία και δεν θα αλλάζουν ανάλογα με την κυβέρνηση.
Το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας εκτός από συμβουλευτικό ρόλο, που θα είναι σε μεγάλο βαθμό δεσμευτικός για την εκάστοτε κυβέρνηση, θα έχει και επιχειρησιακό ρόλο, κατά τα πρότυπα ανάλογων παραδειγμάτων του εξωτερικού και κυρίως των Η.Π.Α.

3) ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ

Θράκη
Η απομόνωση όλων των μουσουλμάνων της Θράκης χωρίς διάκριση σε τουρκογενείς, Πομάκους και Ρομά ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 έδωσε το πάτημα στην Άγκυρα να αναπτύξει την προπαγάνδα της σε αυτούς τους πληθυσμούς με τεράστια επιτυχία.
 
Η κατάσταση, όμως, συνεχίστηκε επιδεινούμενη εξαιτίας της αυτοκτονικής αδιαφορίας του συνόλου ανεξαιρέτως των έως και σήμερα κυβερνήσεων, αναφορικά με το ζήτημα της παράτυπης αναβάθμισης από πλευράς Τουρκίας του προξενείου της στην Κομοτηνή. Η εν λόγω διπλωματική αντιπροσωπεία μόνο ως τέτοια δεν ενεργεί, αφού κινείται σαν οργανωτικό κέντρο προπαγάνδας, αλλά και εκφοβισμού όσων δεν συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις της. Παράλληλα, αποτελεί και ουσιαστικό επιχειρησιακό κέντρο των πρακτόρων της ΜΙΤ που σχεδόν ανενόχλητοι «οργώνουν» την Θράκη από άκρη ως άκρη, υποστηρίζοντας το πλήρες φάσμα των αποστολών της: χρηματισμούς και στρατολόγηση πληροφοριοδοτών, φωτογράφηση και καταγραφή σημείων στρατιωτικού και στρατηγικού ενδιαφέροντος κτλ. στα πλαίσια πάντα της προετοιμασίας και υποστήριξης των μελλοντικών στρατιωτικών τους επιχειρήσεων στην περιοχή μας. Επομένως, το Τουρκικό προξενείο πρέπει να κλείσει. Όχι να υποβαθμιστεί, αλλά να κλείσει.
Επίσης, είναι απαραίτητο να καταγγελθούν ως παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάνης τα Μορφωτικά Σύμφωνα του 1951 και 1968 που ουσιαστικά αναγνωρίζουν ως κυρίως Τουρκική την Μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης κατά παράβαση της ως άνω Συνθήκης.
Θα πρέπει να γίνει, σε συνεννόηση με το Υπουργείο Παιδείας, εκστρατεία εκμάθησης της Πομακικής γλώσσας και εμπέδωση της Πομακικής κουλτούρας στο μουσουλμανικό στοιχείο αυτής της καταγωγής, που είναι άλλωστε και αριθμητικώς οι περισσότεροι εντός της μειονότητας. Αυτό σε συνδυασμό πάντα με την ενίσχυση της Ελληνικής Εθνικής ταυτότητας θα μπορέσει να εκτοπίσει την Τουρκική επιρροή.

Αιγαίο
Η Ελλάδα οφείλει να ανακηρύξει ΑΟΖ όπου έχει το ανάλογο δικαίωμα. Παράλληλα, οφείλει να προχωρήσει με την πρώτη ευκαιρία στην εκ του Διεθνούς Δικαίου κατοχυρωμένη άσκηση του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ.
 
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συζητείται καν η Τουρκική απαίτηση για την αποστρατικοποίηση του ανατολικού Αιγαίου και των Δωδεκανήσου. Καμία συμφωνία δεν δύναται να απαγορεύσει σε οποιαδήποτε χώρα το αυτονόητο δικαίωμα στην αυτοάμυνα, ειδικά όταν υπάρχει γειτονική χώρα που έχει επεκτατική ρητορική συνοδευόμενη από συγκεκριμένες επιθετικογενής στρατιωτικές προετοιμασίες.
Η Ελλάδα κατά απαράδεκτο τρόπο έχει εγκαταλείψει την Ελληνική μειονότητα σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο, Τένεδο στο έλεος των Τουρκικών ορέξεων. Οφείλει να καταγγείλει τις παραβιάσεις των προνοιών της Συνθήκης της Λωζάνης και να επαναφέρει το ζήτημα κάθε φορά που υπάρχει οποιαδήποτε συζήτηση με τη γείτονα χώρα, κάνοντας την σχετική σύγκριση μεταξύ της ακμάζουσας μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη με την σχεδόν πλέον εξαφανισμένη Ελληνική μειονότητα στην Τουρκία. Οφείλει δε να αναδείξει διεθνώς το ζήτημα σε όλα τα διεθνή Φόρα.
Η περίφημη Ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας πρέπει να λήξει επισήμως και οριστικώς. Η Τουρκία έχει προσπαθήσει και έχει καταφέρει να αποδείξει με κάθε άμεσο και έμμεσο τρόπο διαχρονικά, ότι ούτε θέλει, ούτε μπορεί, ούτε πρέπει να γίνει μέλος της Ε.Ε. Η Τουρκία δεν έχει καμία κοινή επαφή και σχέση με την Ευρώπη, την ιστορία της και τον Χριστιανικό, Ευρωπαϊκό πολιτισμό.
 
4) ΚΥΠΡΙΑΚΟ
 
Η παρουσία της Ελλάδας στη περιοχή μας πρωτίστως και στο διεθνές στερέωμα πρέπει να γίνει αισθητή. Έτσι και στο Κυπριακό, η «μητέρα Ελλάδα» είναι τουλάχιστον αναξιοπρεπές να κρύβεται πίσω από τον αδύναμο αυτής της σχέσης, την Κύπρο. Το δόγμα «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς στηρίζει» αποκρυσταλλώνει πλήρως την φυγόπονη λογική του Ποντίου Πιλάτου που χαρακτηρίζει ολόκληρη την εξωτερική μας πολιτική ιδιαίτερα στα εθνικά μας θέματα. Πρέπει να γίνει αντιληπτό, ότι την ευθύνη του Ελληνισμού στο σύνολό του, την έχει η Ελλάδα. Κατά αυτή την έννοια, το κέντρο του Κυπριακού Ελληνισμού είναι η Λευκωσία, αλλά το κέντρο του Ελληνισμού είναι η Αθήνα.

Οι προϋποθέσεις λύσης του Κυπριακού περιλαμβάνουν:

1. Να φύγουν τα στρατεύματα κατοχής.
2.  Να φύγουν οι έποικοι.  
3. Να επιστρέψουν οι πρόσφυγες στις περιουσίες τους όπου είναι εφικτό ή έστω να πάρουν άλλη γη στον τόπο τους σαν αντάλλαγμα, και μόνο σαν έσχατη λύση, αν δεν γίνεται αλλιώς, μια δίκαιη αποζημίωση.
4.  Να υπάρξει ξανά κάποιας μορφής ουσιαστικός και κυρίαρχος έλεγχος/διακυβέρνηση (άρα πραγματική επανένωση) στα κατεχόμενα εδάφη μας υπό ενιαία διοίκηση και ως συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας.  
5. Η ανεύρεση των αγνοουμένων ή μάλλον -δυστυχώς- των σωρών τους.

Όμως, και με την πιο ευνοϊκή έκβαση έχουμε σαν δεδομένα ότι:

1. Η Τουρκία δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να δεχθεί την πλήρη απόσυρση των κατοχικών στρατευμάτων από το νησί. Στην καλύτερη περίπτωση θα μειωθεί απλά ο αριθμός τους. Και στην -ουσιαστικά αδύνατη- περίπτωση απόσυρσή τους βέβαια, η απόσταση με την Τουρκία είναι τέτοια που δεν δημιουργεί ιδιαίτερα προβλήματα σε μια νέα επιχείρηση εισβολής έναντι μιας ουσιαστικά αποστρατικοποιημένης, μετά τη συμφωνία, Κύπρου
2. Η Τουρκία δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να δεχθεί να φύγουν όλοι οι έποικοι. Το πολύ-πολύ να μειωθεί κι εδώ ο αριθμός τους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα φύγουν περισσότεροι από το 20% το μέγιστο. Δεν υπάρχει περίπτωση να θελήσει η Άγκυρα να δυσαρεστήσει τους δικούς της ανθρώπους όταν ταυτόχρονα θα προσπαθεί να περάσει το επικοινωνιακό μήνυμα του θριάμβου, όπως θα επιθυμεί. Άλλωστε, δεν τους έφερε ως μέσον πίεσης. Τους έφερε για να μείνουν στα πλαίσια προγραμματισμένου εποικισμού.
3. Η Τουρκία δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να παρουσιάσει σαν λύση στο εσωτερικό της κάτι που θα περιλαμβάνει το «ξεσπίτωμα/ξεριζωμό» των εποίκων κυρίως, αλλά και των Τουρκοκυπρίων που κατοικούν σε καταπατημένες περιουσίες, για να εγκαταστήσει ξανά Ελληνοκυπρίους. Ακόμα, όμως, και αν τεθεί θέμα αποζημιώσεων, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι θα κληθούμε κι εμείς να πληρώσουμε για Τουρκοκυπριακές περιουσίες στο ελεύθερο κομμάτι, κάτι που εν μέσω της οικονομικής κρίσης θα είναι δυσβάσταχτο. Εναλλακτικά, μιας και οι Τουρκοκυπριακές περιουσίες στο ελεύθερο νότιο κομμάτι έχουν διατηρηθεί σχεδόν ανέπαφες όλα αυτά τα χρόνια, θα πρέπει να δεχθούμε να επιστρέψουν οι Τουρκοκύπριοι σε αυτές. Αν γίνει έτσι, όμως, οι Τουρκοκύπριοι θα έχουν γυρίσει πίσω στα σπίτια τους, ενώ οι Ελληνοκύπριοι όχι! Για τους Ελληνοκυπρίους τα σπίτια τους και τα χωριά τους, θα συνεχίσουν να είναι για πάντα Κατεχόμενα.
4. Και στην καλύτερη δυνατή λύση για εμάς, διοικητικά κουμάντο στο βόρειο κομμάτι του νησιού θα κάνουν πλέον οι Τούρκοι μέσω των Τουρκοκυπρίων. Ότι μορφή διακυβέρνησης κι αν συμφωνηθεί και με όποια ονομασία -ομοσπονδία, συνομοσπονδία, χαλαρή ή μη κτλ.- ενιαία διοίκηση δεν θα ασκείται επί της ουσίας χωρίς την άμεση ή έμμεση έγκριση της Τουρκοκυπριακής συνιστώσας κρατικής Αρχής, άρα πρακτικά μέσω αυτής, των Τούρκων.
5. Για τους αγνοούμενους απλά δεν μπορούμε να περιμένουμε καμία περισσότερη βοήθεια από αυτήν την ελάχιστη που προσφέρουν.

 
Άρα ουσιαστική ελπίδα λύσης δεν μπορεί να υπάρξει, καθώς οτιδήποτε δεν θα εξασφαλίζει κατ’ ελάχιστον τα προαναφερθέντα απλά ΔΕΝ θα είναι λύση, αλλά ουσιαστική παράδοση της Κύπρου στην Τουρκία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι ανάγκη καν να περιμένουμε την επανέναρξη των συνομιλιών. Ας μην γελιόμαστε, η προτεινόμενη λύση είναι ένα νέο Σχέδιο Ανάν που επί της ουσίας μας το σερβίρουν ξανά με ωραία λόγια μετά τη πρώτη τους προσπάθεια.

Ως Έλληνες οφείλουμε να διασώσουμε και να διατηρήσουμε αυτά που με κόπο κατέκτησε σε αυτό το κομμάτι Ελλάδας ο Ελληνισμός και κυρίως ο Κυπριακός Ελληνισμός. Να συνεχίσει ο Κυπριακός Ελληνισμός τη πορεία του ως ένα αναγνωρισμένο κράτος, με όλες τις αρετές που το διέκριναν όλα αυτά τα χρόνια μετά την εισβολή.

Μια πρόταση για την μελλοντική πορεία της Κύπρου στην πιθανότατη περίπτωση της μη λύσης, είναι η διαμόρφωση συνομοσπονδιακών δομών Ελλάδας – Κύπρου, έστω υπό τη μορφή Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας. Αυτές οι δομές μπορούν να έχουν το χαρακτήρα ειδικής σχέσης μεταξύ των δύο χωρών, στα πρότυπα των ειδικών σχέσεων Ε.Ε. με άλλες χώρες μη  μέλη της. Οι τομείς συνεργασίας μπορούν περιλαμβάνουν, το εμπόριο, τις μεταφορές, την ενέργεια, την βιομηχανία, την εξωτερική πολιτική, την άμυνα, την παιδεία, τον αθλητισμό, το πολιτισμό, τις επικοινωνίες κτλ.

5) ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ

Οι Βορειοηπειρώτες έχουν βαρεθεί να είναι η «γέφυρα που ενώνει την Αλβανία και την Ελλάδα», γιατί έχουν βαρεθεί να τους ποδοπατάνε οι εκάστοτε κυβερνήσεις εκατέρωθεν.
Πρέπει επιτέλους να σταματήσουν οι αφελείς ιδεοληψίες, δόγματα και κινήσεις από πλευράς Αθηνών και να ακολουθήσουν συγκεκριμένα βήματα για να ενισχυθεί ο Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου. Τέτοια βήματα και μέτρα είναι τα εξής:
 1.  Ενεργοποίηση των όρων και προβλέψεων του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας για την προστασία των δικαιωμάτων της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας (Ε.Ε.Μ.), όχι μόνο στις αναγνωρισμένες μειονοτικές περιοχές από το καθεστώς Χότζα, αλλά όπου υπάρχουν Έλληνες σε Χιμάρα, Κορυτσά κτλ. Οι κυριότεροι όροι του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας αφορούν:
α)   Τον αυτοπροσδιορισμό τις εθνικής μας ταυτότητας και την προβολή των συμβόλων μας (π.χ. σημαία κτλ.)
β)   Αυτονομία και αυξημένες αρμοδιότητες στην Ε.Ε.Μ. στον τομέα της τοπικής εξουσίας και αυτοδιοίκησης, εντός του Αλβανικού κράτους.
γ)   Την καθιέρωση της Ελληνικής γλώσσας  ως δεύτερη επίσημη στα δημόσια έγγραφα, αλλά και στους δημόσιους χώρους (π.χ. δίγλωσσες πινακίδες κτλ.).
δ)   Την ίδρυση Ελληνικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων σε όλα τα επίπεδα εκπαίδευσης, από σχολείο έως και πανεπιστήμιο, με Ελληνική Παιδεία για τα παιδιά των Βορειοηπειρωτών.
ε)   Την κατοχύρωση της περιουσίας, όπως άλλωστε προβλέπονται και από την Σύμβαση Πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης για την προστασία των Εθνικών Μειονοτήτων, την οποία και η Αλβανία έχει υπογράψει.
 2.  Το «διαίρει και βασίλευε» είναι αυτή την στιγμή το σημαντικότερο πρόβλημα στην Βορειοηπειρωτική κοινότητα και αποτέλεσμα των όσων αναφέραμε παραπάνω. Η κρισιμότητα της κατάστασης προϋποθέτει αυστηρά την ύπαρξη ενός και μοναδικού φορέα εκπροσώπησης όλων των Βορειοηπειρωτών στην Αλβανία. Αυτό επιτυγχάνεται υπό ορισμένες προϋποθέσεις, όπως:
α)   Την ύπαρξη ενιαίας εθνικής γραμμής και στρατηγικής από το Εθνικό Κέντρο.
β)   Την πλήρη και παραδειγματική απομόνωση από το Εθνικό Κέντρο όσων Βορειοηπειρωτών συμμετείχαν ή συμμετέχουν ή θα συμμετάσχουν σε αλβανικά κόμματα, αν θέλουμε ο ένας και μοναδικός αυτός φορέας εκπροσώπησης των Βορειοηπειρωτών να φέρει αποτελέσματα.
γ)   Την εξυγίανση του πολιτικού Βορειοηπειρωτικού χώρου, αφού πρώτα αποδοθούν ευθύνες σε αυτούς που χειρίστηκαν κρίσιμα πολιτικά και εθνικά θέματα, όπως το ιδιοκτησιακό, αλλά και κονδύλια από την Ελλάδα, που δεν έφτασαν ποτέ στους Βορειοηπειρώτες για την ανάπτυξη της περιοχής.
 3.  Αυστηρή στάση απέναντι στις προκλήσεις των Τσάμηδων, υπενθυμίζοντας ότι ως συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έσφαξαν και έκαψαν ολόκληρα χωριά στην Ήπειρο και οφείλουν να μας αποζημιώσουν, αλλά και να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη όσοι εγκληματίες από αυτούς βρίσκονται ακόμα εν ζωή.
 4.  Ανατροπή της εσφαλμένης σύνδεσης από το Εθνικό Κέντρο του Βορειοηπειρωτικού ζητήματος με το θέμα της Θράκης, αφού οι Βορειοηπειρώτες είναι διεθνώς αναγνωρισμένοι ως Εθνική Ελληνική Μειονότητα, ενώ στην Θράκη υπάρχει Θρησκευτική Μειονότητα, δηλαδή, Έλληνες πολίτες Μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα.
 5.  Αν και είμαστε σε περίοδο οικονομικής κρίσης, στα πλαίσια εθνικής πολιτικής, πρέπει να ληφθεί ειδική μέριμνα από το Ελληνικό Κράτος για κίνητρα επιστροφής στις πατρογονικές εστίες στους Βορειοηπειρώτες, έτσι ώστε να μην ερημώσει ο πανάρχαιος αυτός Ελληνικός τόπος (π.χ. επιδόματα, επενδυτικά προγράμματα νέων Βορειοηπειρωτών επιχειρηματιών, συντάξεις ΟΓΑ μόνο σε όσους μένουν μόνιμα στην Βόρειο Ήπειρο, κτλ.). Αυτό, φυσικά, προϋποθέτει την ουσιαστική ενεργοποίηση των ελεγκτικών μηχανισμών του Ελληνικού κράτους, ώστε να μην υπάρχουν σπατάλες και ατασθαλίες.
 6.  Αποσύνδεση των Βορειοηπειρωτών από τους υπόλοιπους αλλοδαπούς αναφορικά με την διαδικασία απόδοσης ιθαγένειας – υπηκοότητας. Είναι ζήτημα εθνικής αξιοπρέπειας αλλά και υπερηφάνειας των Βορειοηπειρωτών, απογόνων μεγάλων Εθνικών ευεργετών της Ελλάδος.
 7.  Είναι επιτακτικό, ακόμα, να διευθετηθεί το θέμα των νεκρών του Βορειοηπειρωτικού (και όχι «Αλβανικού») Έπους. Είναι ντροπή και όνειδος να παραμένουν άταφοι μετά από τόσες δεκαετίες! Η προσπάθεια που έχει ξεκινήσει πρέπει να ολοκληρωθεί.
 8. Οτιδήποτε ισχύσει για το Κόσοβο θα απαιτηθεί και για την Βόρειο Ήπειρο. Δεν γίνεται να αποδεχθούμε «δύο μέτρα και δύο σταθμά» σε κανένα Εθνικό Θέμα.
Παράλληλα, θα πρέπει να διευθετηθεί το ζήτημα της ΑΟΖ με την Αλβανία χωρίς καμία υποχώρηση από την αρχική -ακυρωθείσα από τους Αλβανούς- συμφωνία. Κι αυτό, πέραν των πρακτικών ωφελημάτων, είναι ζήτημα κύρους όσο και αξιοπρέπειας.
Χωρίς τις προαναφερθείσες προϋποθέσεις δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να δοθεί το «πράσινο φως» για ένταξη της Αλβανίας, όχι απλά στην Ε.Ε., αλλά και σε κανέναν άλλο οργανισμό θα θελήσουν να συμμετάσχουν. Η φιλία, η σταθερότητα και η ειρήνη στην περιοχή προϋποθέτουν την έναρξη διαλόγου με τους γείτονες. Ο διάλογος, όμως, απαιτεί σκληρή διαπραγμάτευση και όχι υποχωρήσεις στο όνομα της φιλίας, διότι όπως λέει και ο λαός μας, «οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους»!

6) Π.Γ.Δ.Μ. – ΣΚΟΠΙΑ

Πλήρης απόρριψη και πάση θυσία ακύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Ειδικό Δικαστήριο για την διερεύνηση των ευθυνών κάθε εμπλεκομένου ανεξαιρέτως.
Έτσι, για τη Νέα Δεξιά συνεχίζουν να υπάρχουν ως ζητούμενα όσα ίσχυαν και πριν την προδοτική Συνθήκη των Πρεσπών:
Καμία παραχώρηση στο όνομα της Μακεδονίας! Η όποια προτεινόμενη λύση θα πρέπει να περάσει από δημοψήφισμα στη χώρα μας.
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνει αποδεκτή λύση με τη λέξη «Μακεδονία» απομονωμένη (Βόρεια, Νέα, Άνω, Nova, κτλ.) ή στην τοπική διάλεκτο. Η λύση πρέπει να είναι erga omnes με εφαρμογή και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της ΠΓΔΜ και την αντίστοιχη αλλαγή του Συντάγματός τους.
Καμία ανοχή επίσης δεν πρέπει να υπάρξει για θέματα «Μακεδονικού πολιτισμού», «Μακεδονικής εθνότητας» και «Μακεδονικής γλώσσας». Μέχρι να βρεθεί λύση που να ικανοποιεί τις πιο πάνω προϋποθέσεις (και ΑΝ βρεθεί) η Ελλάδα δεν πρέπει σε καμία των περιπτώσεων να επιτρέψει τη συμμετοχή της ΠΓΔΜ σε διεθνείς οργανισμούς και κυρίως το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.
Οποιαδήποτε λύση πρέπει, επίσης, πάση θυσία να εμπεριέχει δεσμεύσεις αναφορικά με την μη διεκδίκηση του Ελληνικού Μακεδονικού πολιτισμού της αρχαιότητας. Κατ’ αυτό το τρόπο, σοφιστείες περί «μη αποκλειστικότητας» του Μεγάλου Αλεξάνδρου από μια χώρα, είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ.
Σε αυτή τη λογική θα πρέπει να υπάρξει συμφωνία και σαφής αναφορά στην παύση της άμεσης ή/και έμμεσης αλυτρωτικής ρητορικής όπου υπάρχει.
Και να θυμόμαστε:
Ακόμα κι αν όλες οι χώρες του κόσμου τους αναγνωρίσουν σαν «Μακεδονία», εμείς δεν πρέπει να το κάνουμε ποτέ! Μόνο η δική μας αναγνώριση τους δίνει την νομιμοποίηση που επιζητούν.
Όμως, θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας και την ύπαρξη Ελλήνων στα νότια της ΠΓΔΜ και κυρίως στο Μοναστήρι. Οι Έλληνες αυτοί στερούνται του δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού ή έστω της ανοιχτής δήλωσης της εθνικότητάς τους, χωρίς να έχει λογοδοτήσει γι αυτό η γειτονική χώρα.
 
7) ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ
 
Η πορεία που έχει πάρει έως τώρα η Ε.Ε. δεν έχει καμία σχέση με την αρχική στόχευση όπως αυτή είχε περιγραφεί στους λαούς της Ευρώπης. Η αλληλεγγύη μετατράπηκε σε επικυριαρχία των ισχυρών και κυρίως της Γερμανίας.
Πολύ βολικά, σχεδόν κανένας Ευρωπαίος πολίτης δεν γνωρίζει πραγματικά τι συζητείται και τι περνάει από το Ευρωκοινοβούλιο και τη Κομισιόν, όπως βέβαια κανείς δεν γνωρίζει ποιοι είναι, πόσοι είναι, πως και με ποια κριτήρια βρέθηκαν εκεί οι τεχνοκράτες των αναρίθμητων επιτροπών και υποεπιτροπών, που όμως ουσιαστικά καθορίζουν εν τέλει τη ζωή μας. Οι δε αποφάσεις των κοινών συνεδριάσεων των υπουργών όπως και των Συνόδων Κορυφής, γίνονται επί την βάση των συμφερόντων της κάθε ισχυρής, κυρίως, χώρας που περνάει το δικό της με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και όχι μάλιστα για πολύ ακόμα με την…“ενοχλητική” γι αυτούς αρχή της ομοφωνίας.

Η Ελλάδα πρέπει να επιδιώξει συμμαχίες με άλλες χώρες-μέλη της Ε.Ε. με σκοπό την κατάθεση μιας πρότασης αλλαγής πορείας της Ευρώπης, με την ελπίδα ότι το εγχείρημα, αν και με προσαρμογές, θα διασωθεί. Η στροφή που οφείλουμε να επιδιώξουμε είναι προς μια Ευρώπη ανεξαρτήτων και κυρίαρχων κρατών-εθνών εντός μιας ισχυρής πολυεπίπεδης συμμαχίας μέσα στα ευρύτερα πλαίσια του Χριστιανικού Ευρωπαϊκού πολιτισμού.

• Θέσπιση Εθνικού Γεωπολιτικού – Γεωστρατηγικού Δόγματος ως εργαλείο για την χάραξη μιας σταθερής εξωτερικής πολιτικής, δεσμευτικό στις γενικές στοχεύσεις και περισσότερο ως ‘γενική κατεύθυνση’ στα πιο συγκεκριμένα.
• Θέσπιση Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας ως θεσμικού οργάνου που θα επιβλέπει και θα συμμετέχει στην υλοποίηση του ως άνω Δόγματος και ενεργώντας ως το καθ’ ύλην αρμόδιο όργανο διαχείρισης κρίσεων με συμβουλευτικό όσο και επιχειρησιακό ρόλο.
• Η Ελλάδα πρέπει να καταφέρει να ισορροπήσει τις όποιες υποχρεώσεις προκύπτουν από τις συμμαχίες της με τις δικές της Εθνικές προτεραιότητες.
• Το Τουρκικό προξενείο πρέπει να κλείσει. Όχι να υποβαθμιστεί, αλλά να κλείσει, καθώς αποτελεί ουσιαστικό επιχειρησιακό κέντρο των πρακτόρων της ΜΙΤ οι οποίοι δρουν ανενόχλητοι υπό την κάλυψή του.
• Να καταγγελθούν ως παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάνης τα μορφωτικά σύμφωνα του 1951 και 1968 που ουσιαστικά αναγνωρίζουν ως κυρίως Τουρκική την Μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης.
• Εκστρατεία εκμάθησης της Πομακικής γλώσσας και εμπέδωση της Πομακικής κουλτούρας στο μουσουλμανικό στοιχείο αυτής της καταγωγής, που είναι άλλωστε και αριθμητικώς οι περισσότεροι εντός της μειονότητας σε συνδυασμό πάντα με την ενίσχυση της Ελληνικής Εθνικής ταυτότητας.
• Η Ελλάδα οφείλει να ανακηρύξει ΑΟΖ όπου έχει το ανάλογο δικαίωμα. Παράλληλα, οφείλει να προχωρήσει με την πρώτη ευκαιρία στην εκ του Διεθνούς Δικαίου κατοχυρωμένη άσκηση του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ.
• Η Ελλάδα κατά απαράδεκτο τρόπο έχει εγκαταλείψει την Ελληνική μειονότητα σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο, Τένεδο στο έλεος των Τουρκικών ορέξεων. Οφείλει να καταγγείλει τις παραβιάσεις των προνοιών της Συνθήκης της Λωζάνης και να επαναφέρει το ζήτημα κάθε φορά που υπάρχει οποιαδήποτε συζήτηση με τη γείτονα χώρα.
• Η περίφημη Ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας πρέπει να λήξει επισήμως και οριστικώς. Η Τουρκία έχει προσπαθήσει και έχει καταφέρει να αποδείξει με κάθε άμεσο και έμμεσο τρόπο διαχρονικά, ότι ούτε θέλει, ούτε μπορεί, ούτε πρέπει να γίνει μέλος της Ε.Ε.
• Στο Κυπριακό, η «μητέρα Ελλάδα» είναι τουλάχιστον αναξιοπρεπές να κρύβεται πίσω από τον αδύναμο αυτής της σχέσης, την Κύπρο. Το κέντρο του Κυπριακού Ελληνισμού είναι η Λευκωσία, αλλά το κέντρο του Ελληνισμού στο σύνολό του είναι η Αθήνα.
• Ως Έλληνες οφείλουμε να διασώσουμε και να διατηρήσουμε αυτά που με κόπο κατέκτησε στη Κύπρο ο Ελληνισμός. Να συνεχίσει ο Κυπριακός Ελληνισμός τη πορεία του ως ένα αναγνωρισμένο κράτος, με όλες τις αρετές που το διέκριναν όλα αυτά τα χρόνια μετά την εισβολή.
• Στην πιθανή περίπτωση της μη λύσης, προτείνεται η διαμόρφωση συνομοσπονδιακών δομών Ελλάδας – Κύπρου, υπό τη μορφή Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας. Αυτές οι δομές μπορούν να έχουν το χαρακτήρα ειδικής σχέσης μεταξύ των δύο χωρών, στα πρότυπα των ειδικών σχέσεων Ε.Ε. με άλλες χώρες μη  μέλη της.
• Οι Βορειοηπειρώτες έχουν βαρεθεί να είναι η «γέφυρα που ενώνει την Αλβανία και την Ελλάδα», γιατί έχουν βαρεθεί να τους ποδοπατάνε οι εκάστοτε κυβερνήσεις εκατέρωθεν.
• Ενεργοποίηση των όρων και προβλέψεων του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας για την προστασία των δικαιωμάτων της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας (Ε.Ε.Μ.), όπου υπάρχουν Έλληνες στη Βόρειο Ήπειρο.
• Οτιδήποτε ισχύσει για το Κόσοβο θα απαιτηθεί και για την Βόρειο Ήπειρο.
• Αυστηρή στάση απέναντι στις προκλήσεις των Τσάμηδων. Οφείλουν να μας αποζημιώσουν, αλλά και να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη όσοι εγκληματίες από αυτούς βρίσκονται ακόμα εν ζωή.
• Ανατροπή της εσφαλμένης σύνδεσης από το Εθνικό Κέντρο του Βορειοηπειρωτικού ζητήματος με το θέμα της Θράκης, αφού οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου είναι διεθνώς αναγνωρισμένοι ως Εθνική Ελληνική Μειονότητα, ενώ στην Θράκη υπάρχει Θρησκευτική Μειονότητα, δηλαδή, μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα Έλληνες πολίτες.
• Να ληφθεί ειδική μέριμνα από το Ελληνικό Κράτος για κίνητρα επιστροφής στις πατρογονικές εστίες στους Βορειοηπειρώτες, όπως π.χ. συντάξεις ΟΓΑ μόνο σε όσους μένουν μόνιμα στην Βόρειο Ήπειρο.
• Χωρίς τις προαναφερθείσες προϋποθέσεις δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να δοθεί το «πράσινο φως» για ένταξη της Αλβανίας, όχι απλά στην Ε.Ε., αλλά και σε κανέναν άλλο οργανισμό θα θελήσουν να συμμετάσχουν.
• Ακύρωση πάση θυσία της Συνθήκης των Πρεσπών. Ειδικό Δικαστήριο για όσους ευθύνονται γι αυτήν. Καμία παραχώρηση στο όνομα της Μακεδονίας! Η όποια προτεινόμενη λύση για το όνομα των Σκοπίων θα πρέπει να περάσει από δημοψήφισμα στη χώρα μας.
• Η λύση πρέπει να είναι erga omnes με εφαρμογή και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της ΠΓΔΜ και την αντίστοιχη αλλαγή του Συντάγματός τους.
• Καμία ανοχή επίσης δεν πρέπει να υπάρξει για θέματα «Μακεδονικού πολιτισμού», «Μακεδονικής εθνότητας» και «Μακεδονικής γλώσσας».
• Ακόμα κι αν όλες οι χώρες του κόσμου τους αναγνωρίσουν σαν «Μακεδονία», εμείς δεν πρέπει να το κάνουμε ποτέ. Μόνο η δική μας αναγνώριση τους δίνει την νομιμοποίηση που επιζητούν.
• Η Ελλάδα πρέπει να επιδιώξει συμμαχίες με άλλες χώρες-μέλη της Ε.Ε. με σκοπό την κατάθεση μιας πρότασης αλλαγής πορείας της Ευρώπης.
• Η στροφή που οφείλουμε να επιδιώξουμε είναι προς μια Ευρώπη ανεξαρτήτων και κυρίαρχων κρατών-εθνών εντός μιας ισχυρής πολυεπίπεδης συμμαχίας μέσα στα ευρύτερα πλαίσια του Χριστιανικού Ευρωπαϊκού πολιτισμού.