Απόσυρση του κράτους από τον ρόλο του επιχειρηματία. Δημόσιο αγαθό είναι αυτό που προσφέρεται από το Δημόσιο, με χρήματα του φορολογούμενου, όχι αυτό που παράγεται από κρατικές επιχειρήσεις, το οποίο πάντα κοστίζει υπερβολικά και είναι συνήθως κακής ποιότητας.
Καθιέρωση παντού, στο Δημόσιο, της σχέσης κόστους-αποτελέσματος. Συνεχή αξιολόγηση δομών και ανθρώπων και σύνδεση αμοιβών με απόδοση, απολύοντας τους επίορκους ή ανεπαρκείς.
Αποκλεισμό από το πολιτικό σύστημα κάθε κόμματος, που διακηρύσσει και απεργάζεται την επιβολή δικτατορίας –“κόκκινης”, “μαύρης” ή οποιασδήποτε άλλης “απόχρωσης”.
Απλό και σταθερό φορολογικό νόμο, χωρίς υποπεριπτώσεις και ανθυποπεριπτώσεις, δόλιες απαλλαγές και φαύλες επιδοτήσεις, που ευνοούν το πελατειακό αλισβερίσι και αποθαρρύνουν τους σοβαρούς επενδυτές.
Χαμηλή, γραμμική (flat tax) φορολογία, μόνο σε υπαρκτά εισοδήματα, όχι σε τεκμαρτά ή μελλοντικά, με όλα τα έξοδα να αναγνωρίζονται και να εκπίπτουν από το φορολογητέο εισόδημα. Η μείωση των φορολογικών επιβαρύνσεων είναι προϋπόθεση ανάπτυξης, όχι επακόλουθό της.
Ο ενδοτισμός, που βαφτίζεται “διάθεση διαλόγου”, αποθρασύνει τον “σουλτάνο” και ανοίγει την όρεξή του.
Ο μόνος τρόπος αποφυγής του πολέμου είναι να καταλάβει ο αντίπαλος ότι, σε περίπτωση που εκείνος τον προκαλέσει, έχει να χάσει περισσότερα από όσα προσδοκά να κερδίσει.
Για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, κράτος, που υφίσταται εισβολή, χρηματοδοτεί τον εισβολέα και θέτει τις Ένοπλες Δυνάμεις στην υπηρεσία του. Ο παρανόμως εισερχόμενος πρέπει να αντιμετωπίζει τις συνέπειες του νόμου ως μονόδρομο: σύλληψη, δίκη, καταδίκη, απέλαση.
