Η ακολουθούμενη κεντρική πολιτική των τελευταίων 45 ετών δεν είναι παρά μια σταδιακή ακροαριστερή εκτροπή: από την (sic!) σοσιαληστρική δήμευση του μεγαλύτερου επιχειρηματικού ομίλου της Xώρας το 1976, την γιγάντωση του Δημοσίου με τα εκατοντάδες ΝΠΔΔ, τους εκατοντάδες χιλιάδες διορισμούς και τις χιλιάδες επικαλυπτόμενες αρμοδιότητες του κεντρικού κράτους και των ΟΤΑ μέχρι το άνοιγμα των συνόρων στο επιθετικό Ισλάμ, την ανελέητη πολυπολιτισμική επίθεση μέσα από τα σχολικά βιβλία και τις εκστρατείες των ΛΟΑΤΚΙ με την ευγενική χορηγία Δήμων, Υπουργείων, Ε.Ε. και φιλανθρωπικών ιδρυμάτων.
Η θέση της Νέας Δεξιάς απέναντι σε αυτήν την μαζική όσο και μεθοδική επίθεση, που πλήττει την συλλογική ταυτότητα και άγει με μαθηματική ακρίβεια σε παρακμή τον Ελληνισμό, είναι η αποξήλωση των παρασιτικών μηχανισμών που τήν χρηματοδοτούν από το ελληνικό σχολείο, το ελληνικό πανεπιστήμιο και την ελληνική κρατική μηχανή μέχρι την αποπομπή των σχεδιαστών της από τις υψηλές θέσεις που τούς επιτρέπουν την εκτέλεση του σχεδίου τους.
Η ιδεολογική κυριαρχία της κομμουνιστογενούς Αριστεράς θα έχει σβήσει ολοσχερώς στην πατρίδα μας, όταν στερεωθεί ευρέως η αντίληψη ότι για έναν νέο άνθρωπο σήμερα δεν υπάρχει κάτι πιο πρωτοποριακό –και ελπιδοφόρο– από την ενσυνείδητη γνώση ότι ο κομμουνισμός και ο αριστερισμός παράγει με συνέπεια και με επιστημονικά αποδεδειγμένη ακρίβεια: α) φανατισμό, β) δυστυχία, γ) γελοία και ανιστόρητη διανόηση, δ) κάκιστη αισθητική και ε) κομματικούς λακέδες.