O Θεόδωρος-Ορέστης Σκαπινάκης γεννήθηκε στην Αθήνα (Χολαργός Αττικής), το 1978, έζησε στην Καλλιθέα, έως την ηλικία των 8 ετών, οπότε και μετοίκησε στον Άλιμο Αττικής. Σήμερα είναι παντρεμένος, πατέρας ενός αγοριού και ζει στον Άγιο Δημήτριο Αττικής.
Πραγματοποίησε την πρωτοβάθμια εκπαίδευσή του στο 6ο Δημοτικό Αλίμου και ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια στο 4ο Λύκειο της πόλης, το 1996. Εν συνεχεία (1997-2003), σπούδασε Νομικά στη Σχολή Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, από το οποίο αποφοίτησε το 2003, ενώ το 2009 έφερε εις πέρας το μεταπτυχιακό του (Τμήμα Νομικής της Σχολής Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών) με ειδίκευση στην “Πολιτική Δικονομία”.
Η στρατιωτική του θητεία διήρκησε από τον Μάιο του 2004 έως τον Μάιο του 2005, στον Στρατό Ξηράς (Πυροβολικό), με ειδίκευση “Σκοπευτής-Πυροβολητής ΑντιΑεροπορικού Πυροβολικού”, διαδοχικά σε Θήβα (ΚΕΠΒ), Χίο (Χαλκειός 96 ΜΕΘ) και Θέρμη Θεσσαλονίκης (30 ΜΕ).
Από τον Ιούνιο του 2003 έως τον Φεβρουάριο του 2006, εργάστηκε ως Ασκούμενος Δικηγόρος στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών (ΑΜ: 40242), και από το Μάρτιο του 2006 έως και σήμερα, ασκεί μάχιμη δικηγορία στον ίδιο Σύλλογο (ΑΜ: 27811).
Δίδαξε, επίσης, τα μαθήματα “Στοιχεία Αστικού Δικαίου” & “Εμπορικό και Εργατικό Δίκαιο” στα Ι.Ε.Κ. ΞΥΝΗ (Πειραιάς), στον Τομέα Οικονομίας και Διοίκησης για μικρό χρονικό διάστημα, το 2006 (Οκτώβριος – Νοέμβριος).
Έχει πραγματοποιήσει δημοσιεύσεις στο εβδομαδιαίο περιοδικό “Κοινωνικά και Πολιτικά Θέματα” και στις ηλεκτρονικές ιστοσελίδες www.eanda.gr, www.antibaro.gr, www.lawyersvoice.gr και www.dikaiopolis.gr.
Είναι ιδρυτικό μέλος του “Συλλόγου Προστασίας Αναδασωτέων και Καμμένων Εκτάσεων” (2008) και των άτυπων ενώσεων δικηγόρων “Δικαιόπολις” (2008) και “LawyersVoice” (2008), καθώς και της δικηγορικής παράταξης «Νέα Γενιά Δικηγόρων» (2014).
Έχει διατελέσει διαχειριστής της επίσημης ιστοσελίδας της Ένωσης Ασκουμένων και Νέων Δικηγόρων Αθηνών www.eanda.gr (10/2006 – 10/2008), Υπεύθυνος Γραφείου Τύπου του κόμματος “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΙ” (2009-2012) και μέλος της Εθνικής Επιτροπής του κόμματος “ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ” (2012-2013).
Ομιλεί Αγγλικά και Γαλλικά, και στα ενδιαφέροντά του περιλαμβάνονται η Ιστορία, η Φιλοσοφία, η Θεολογία, η Άμυνα & Διπλωματία, η Πολιτική.
Ο Θεόδωρος – Ορέστης Σκαπινάκης δήλωσε:
“Οι Έλληνες, από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, εγκλωβίστηκαν στα πυρά Δύσης – Ανατολής, σοσιαλισμού – νεοφιλελευθερισμού, ιδιωτικού – κρατικού καπιταλισμού κ.λπ., δηλ. μέσα σε εξωελληνικά σχήματα και εισαγόμενες ψευδεπίγραφες αντιπαραθέσεις, με συνέπεια οι μεγαλειώδεις θυσίες τους, κυριολεκτικά, να εκμηδενιστούν. Έτσι, η ελληνική κοινωνία «ακολουθώντας ξένους σκοπούς», έχασε την ταυτότητά της, έγινε άσκοπη και ξένη προς τον εαυτό της, το δε ελληνικό κράτος, που δημιούργησε, διεφθαρμένο, άδικο και επιθετικό προς τους ίδιους τους πολίτες του.
Τώρα, λοιπόν, χρειαζόμαστε έναν διαφορετικό Φιλελευθερισμό, ο οποίος θα έλκει τα κύρια εννοιολογικά του γνωρίσματα από την ελληνική παράδοση, θα έχει αφομοιώσει τις κατακτήσεις της νεωτερικότητας, θα έχει σκοπό τη μόρφωση του ίδιου του υποκειμένου της αλλαγής, βασιζόμενος σε ένα νέο ανθρωπολογικό πρότυπο, το «πρόσωπο», και θα θεμελιώνεται σε μια νέα οντολογία. Ένας τέτοιος ελληνικός προσωποκεντρικός φιλελευθερισμός θα εισάγει στον διάλογο, για μια εφαρμόσιμη και αποτελεσματική πολιτική ιδεολογία, τον ανθρωπολογικό τύπο του Ελληνικού Προσώπου, ως οδηγού για την άρση των σύγχρονων αδιεξόδων του εισηγμένου δυτικού Φιλελευθερισμού, της κρίσης των αξιών, του σχετικιστικού–μηδενιστικού ρεύματος, της συστημικής λαίλαπας και του θρησκευτικού αποχρωματισμού. Το δε προϊόν του θα είναι ρεαλιστικό, θα έχει σχετικά άμεσο αποτέλεσμα, θα είναι εθνικά ωφέλιμο και υπερεθνικά ελκυστικό, θα είναι πλήρες, εφικτό, ανθρώπινο και προοπτικό, προσφέροντας λύσεις σε όλα τα προβλήματα (εθνικά, κοινωνικά και οικολογικά) όλων των Ελλήνων, και όχι μόνο συγκεκριμένων τάξεων.
Ειδικότερα, η Χίος, νήσος καταγωγής μου και από τους δύο μου γονείς, σήμερα είναι ένα θλιβερό φάντασμα του ένδοξου παρελθόντος της, δεδομένου ότι, πριν την καταστροφή της από τους Οθωμανούς, το 1822, εθεωρείτο το πλουσιότερο μέρος του ελληνικού κόσμου. Τα χωριά της Χίου εγκαταλείπονται και γκρεμίζονται από τον χρόνο, τα σχολεία της κλείνουν, ελλείψει μαθητών, το ακαθάριστο εισόδημά της είναι καθηλωμένο, αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα ύδρευσης και πολεοδομικού σχεδιασμού, η αγροτική και κτηνοτροφική της παραγωγή είναι στάσιμη, δέχεται μονίμως νέους λαθροεισβολείς και έχει φθάσει στο σημείο να περιμένει, με την παλάμη ανοιχτή, για το συνάλλαγμα των απογόνων των Τούρκων σφαγέων της. Αυτή η κατάσταση είναι μια προσβολή, όχι μόνο για τους σημερινούς περήφανους και εργατικούς κατοίκους της, αλλά κυρίως για τους αιματηρούς κόπους των προγόνων μας. Λύσεις υπάρχουν πολλές, αλλά δεν υπάρχει φορέας να τις εκβιάσει από το κέντρο αποφάσεων, που βρίσκεται στην Αθήνα, και θεωρεί τα νησιά του Βορείου Αιγαίου αδιάφορα μέρη της επικρατείας. Όμως, η ΕΘΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ μπορεί και θα το κάνει.”