Η 20ή Ιουλίου είναι ημέρα μνήμης και τιμής των μαχητών κατά του Αττίλα το 1974. Πρωτίστως όμως είναι ημέρα υπενθύμισης του ιερού καθήκοντός μας για Απελευθέρωση. Η Ελλάδα έχει ηθικές, ιστορικές αλλά και συμβατικές ευθύνες ως εγγυήτρια δύναμη. Οι Τούρκοι μας βλέπουν ως ενιαίο σύνολο και έτσι πρέπει να σκεπτόμαστε κι εμείς σε Αθήνα και Λευκωσία. Η ηγεσία που θα γιορτάσει στις 24/7 στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου την γιορτή της ντροπής πάνω στο αίμα των Κυπρίων αδελφών μας και των Ελλαδιτών συμπολεμιστών τους, η ίδια που επέτρεψε την μεταπολιτευτική λεηλασία της χώρας, δεν μπορεί, όμως μπορεί το Έθνος. Σε πολύ δυσμενέστερες συνθήκες ο Ελληνισμός ανέμενε 400 χρόνια και μετά έσπασε τις αλυσίδες του.
Αυτοί που ατίμασαν τα όπλα και την στολή τους στον Αττίλα Ι, αντί να τυφεκιστούν, πήραν σύνταξη και πέθαναν στο κρεβάτι τους, δειλοί και ανάξιοι. Θα έπρεπε να σκορπίσουμε τα κόκκαλά τους και να διαγραφούν από τα μητρώα των Ελλήνων, μαζί με τους ταγούς που έστεκαν κι αυτοί άπραγοι στον Αττίλα ΙΙ και άφησαν κι αυτοί τον Τούρκο ατουφέκιστο από την Θράκη ως το Καστελόριζο, εγκαταλείποντας πάλι αυτούς που θυσιάζονταν στην Κύπρο. Ισότιμοί τους στην προδοσία όσοι ως αντηχεία του εχθρού καλούν τώρα σε υποταγή, και πλήρη τουρκοποίηση, είτε μέσα από Σχέδια τύπου Ανάν, είτε με θέση για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, εκ περιτροπής προεδρία και άλλα τερατουργήματα, που θα αφανίσουν για πάντα τον Ελληνισμό της Κύπρου.
Άμεσο καθήκον η προάσπιση με κάθε μέσο της ελεύθερης Κύπρου και της ελληνικής ταυτότητάς της και η αποκάλυψη και απομόνωση των Αποστόλων του Μαρασμού, Πέμπτη Φάλαγγα του τουρκικού ισλαμοφασισμού μέσα στην Ελλάδα και την Κύπρο. Παράλληλο ύψιστο καθήκον η συσσώρευση ισχύος, η δημιουργία συμμαχιών με ρήτρα αμοιβαίας άμεσης στρατιωτικής συνδρομής και σχέδιο μακράς πνοής, που να ξεπερνά τον ορίζοντα του βιολογικού κύκλου οποιασδήποτε ηγεσίας, εκπέμποντας άγρυπνα το πλέον αυστηρό μήνυμα αποτροπής. Ό,τι δεν φυλάσσεται, απόλλυται. Η πολιτική του κατευνασμού απέτυχε και προήγαγε την τουρκική βουλιμία.
Ποτέ ξανά εγκατάλειψη, ποτέ ξανά προδοσία.
Στην γη του Ευαγόρα, των εθελοντών σε όλους τους αγώνες του Έθνους, στην Κύπρο των 45.000 χιλιάδων εθελοντικά στρατευθέντων Κυπρίων στον Β’ ΠΠ, “πολεμήστε για την Ελλάδα”, τους έλεγαν οι Άγγλοι, στην Κύπρο του Αρχηγού Διγενή και των παληκαριών του, που έγιναν παρανάλωμα για την Ένωση, στην γη όπου έπεσαν πολεμώντας λέοντες όπως ο Κουρούπης, ο Τάσος Μάρκου, ο Κατσάνης, ο Κατούντας, ο Καλπουρτζής, ο Σταυριανάκος και οι άντρες τους, η καρδιά μας δεν δείχνει διαβατήριο. Νοιώθει μόνο το καθήκον.
Όποιοι τους βαραίνει τους δειλούς ώμους τους, ας κάνουν στην άκρη. Δεν κουραστήκαμε. Ποτέ δεν θα κουραστούμε. Ήδη μπροστά μας διαγράφονται ευκαιρίες. Και δεν είναι μόνο η καρδιά αλλά και το μυαλό μας. Εάν πέσει η Κύπρος, η Ελλάδα θα υποστεί θανατηφόρο ακρωτηριασμό. Δεν μπορεί να υπάρξει ευημερούσα Ελλάδα ως ταπεινωμένος ακρωτηριασμένος δορυφόρος. Γι’ αυτό η μόνη λογική, ρεαλιστική θέση είναι πως τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια.
Γι’ αυτό θα αγωνιστούμε ώσπου να παγώσει ο ήλιος και να ρίξει μαύρο χιόνι. Κι αν νοιώσουμε κάματο, θα ακούσουμε τα λόγια του καπετάν Ζήδρου (Γρηγόρης Αυξεντίου), που φλεγόμενος, με το ένα πόδι στην αθανασία, είπε στον Ματρόζο (Αυγουστής Ευσταθίου) “μεν φοάσαι, ρε μισκή, μεν φοάσαι”. Δεν φοβόμαστε. Κύπρος Ελεύθερη, Ενιαία, Ελληνική.